Ψάθι, Στρογγυλή και το μεγαλύτερο η νησίδα Πυθού που το στένεμα στο μέσο του είναι λες Δύση και Ανατ

Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά decora cabinets Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά. decora cabinets Οδυσσέας Ελύτης
   Στην Ψυχή και το Σώμα πόνταρα για αυτό το ταξίδι μου και τώρα στα στερνά τα όποια κουράγια απλόχερα μου πρόσφεραν, λένε να με εγκαταλείψουν. Το Σώμα διαμαρτύρεται, πονά ύστερα από κοντά 22 ώρες κωπηλασίας. Με νωθρές κινήσεις οι παλάμες απορροφούν και τις τελευταίες μυϊκές δυνάμεις για να τις ανταλλάξουν με   λίγες κουπιές ακόμα. Να δώσουν κίνηση decora cabinets στο σκαρί που η πλώρη του σήμερα χάραξε τα νερά για 47 Μίλια (80 Χλμ).
   Μα και η Ψυχή; Γιατί; τι λόγο έχει να με εγκαταλείπει; Ότι της έταξα το πρόσφερα και με το παραπάνω…. το φώς τον Ήλιο και τα αστέρια, το γαλάζιο την θάλασσα και της παραλίες, τα βότσαλα την ελιά το Πράσινο, τις μνήμες την χαρά την λύπη. Μα   πόσες συγκινήσεις αντέχει μια ψυχή. Κλείνω για λίγο τα μάτια, ξεκουράζω τουλάχιστον μια αίσθηση και αφήνω για τιμονιέρη τους ήχους μουσικής που αναπάντεχα η νότες της από τον Νέο Πύργο φτάνουν μέχρι εδώ. Θαρρώ πως κοιμάμαι, ονειρεύομαι ή απλώς ζω ξανά ότι έντονο ένιωσα όλες αυτές τις ώρες.  
  Άλλη μια αναλαμπή από τον Φάρο μα τα βλέφαρα decora cabinets δεν ανοίγουν, σκιές μόνο αφήνουν να περάσουν. Σκιά με τρόμαξε και πριν 21 ώρες   καθώς με αντίθετη ρότα καβατζάρισα το άκρο της Αργυρόνησου. Σκιά κρυμμένη   στο σκοτάδι του βυθού πετάχτηκε, ξεφύσησε με λαχτάρισε η κυρά του Φάρου … έπαιξε μαζί μου. Έτσι ονόμασα την φώκια που αφεντεύει τα νερά στο ανατολικό άκρο του νησιού. Στην επόμενη αναλαμπή τα βλέμματα μας   θαρρώ πώς ανταμώθηκαν, χαμογέλασα και τις έταξα … μέχρι να χαράξει, μερώσει και ρθει ξανά η νύχτα, θα   decora cabinets σε ξαναδώ, και συ κυρά, θα μου δώσεις κουράγιο και ευχή για καλό κατάπλου. Λίγο βόρεια ακόμα την άφησα πίσω μου μαζί και το φώς του φάρου αφήνοντάς το να «ρίχνει αχνές ματιές στην πρύμνη μου μέχρι το ακρωτήρι του Σταυρού. Από κει   βρήκα άλλο μπούσουλα, τον Φάρο του Τρίκερι στην ανατολική decora cabinets άκρη της μπούκας του Παγασητικού Κόλπου.
  Φρέσκος ακόμα, με μόνο 2 ώρες στο κουπί, απόλαυσα τη διαδρομή. Ελάχιστα πλοϊκά φώτα, μακρινά χωρίς να με ανησυχούν, χάραζαν την δική τους πορεία και   γύρω μου μια απόλυτα ήρεμη θάλασσα, στολισμένη με χιλιάδες μικρές κουκίδες …τα άστρα καθρεφτιζόταν, τρεμόπαιζαν και ένα τους   χάραξε τη θάλασσα, γύρισα τότε πια το βλέμμα, να κοιτάξω κατάματα τον έναστρο ουρανό. Φωτεινές γραμμές από   πεφταστέρια χάραζαν decora cabinets το στερέωμα !!! τόσες πολλές που ικανοποίησαν και της πιο απίθανες ευχές μου. Τελικά να κάτι που τα φώτα της πόλης   μας εμποδίζουν decora cabinets κάνουμε με ψηλά το κεφάλι, να ευχόμαστε, να αισιοδοξούμε.
  decora cabinets Ο ουρανός αποδείχθηκε μια πολύ καλή παρέα, έτσι η ώρα πέρασε και κει που ο Φάρος του Τρίκερι ήταν μια φωτεινή κουκίδα έγινε αγέρωχη ψηλή σκιά, που στα πόδια της πάφλαζε η θάλασσα. Εδώ για μένα και το σκαρί μου ήταν η Ηράκλειες Πύλες η Άκρη του Κόσμου και πια η πλώρη μας θα αντάμωνε τα σκοτεινά νερά του Παγασητικού decora cabinets Κόλπου.
  Στο Μυαλό μου Χάρτες πέρασαν, κανόνες μέτρησαν μίλια, ώρα, (φ) και (λ), έψαχνα να βρω το σημείο για την Ανατολή μου, που θα αντάμωνα   σε λίγες ώρες. Η λογική χάραζε πορεία για το Παλαιό Τρίκερι, decora cabinets μα η ψυχή διαφώνησε δεν ήθελε το σκοτάδι να είναι απλωμένο σαν έφτανα στο νησί, είχε τους λόγους της. Έτσι Νους, Σώμα και Ψυχή   λίγες μοίρες πορεία αλλάξανε και βάλανε ρότα για τα Πυθονήσια, τα Μικρά.
Ψάθι, Στρογγυλή και το μεγαλύτερο η νησίδα Πυθού που το στένεμα στο μέσο του είναι λες Δύση και Ανατολή βάλθηκαν να το χωρίσουν, σχηματίζοντας από την μεριά της πρώτης μια παραλία,   εκεί που γύρω στις 04:30 ακούμπησε η πλώρη μου. Σκοτάδι ακόμα και ο ερέτης έκανε τα πρώτα βήματα ψηλαφώντας το έδαφος βαδίζοντας προς την Ανατολή. Σκιές ακόμη γύρω μου, μάλιστα μερικές ζωντάνεψαν και πήραν την μορφή κατσικιών που περιεργαζόταν το παράξενο κίτρινο πλεούμενο που εξόκειλε στην παραλία τους. Σκιά και στον ορίζοντα, η Μαγνησία, καθώς η ώρα της Αυγής ζύγωνε απλώνοντας βαθύ πορτοκαλί decora cabinets   πάνω απ' την Αργαλαστή.
 Και ο Ήλιος σκαρφάλωσε, πορτοκαλί αχνάρι άφησε στο μονοπάτι της Ανατολής για να ρθει να με συναντήσει. Αυτόν τον Πρώτο Ήλιο μάζεψα, τον έκανα ελπίδα, αισιοδοξία και χαρά στα στήθια decora cabinets μου και σαλπάρισα από τα Πυθονήσια.
  Πορεία πια για το νησί, την Αρχαία Κικήνυθο, από κει που ξεκίνησαν τα Τρία αναμμένα Κεριά για την απέναντι χερσόνησο, να ανηφορίσουν στον λόφο της Αγίας Τριάδας και να κτίσουν το (τα) Τρίκερι. Νήσος Παλιά Τρίκερι λοιπόν και περνώντας το νοτιοδυτικό του άκρο άρχισα να μπαίνω στο ονειρεμένο λιμανάκι του Αγίου Ιωάννη.
 Ο Ηλιάτωρας είχε ξεμυτίσει πίσω από τους λόφους με τις ελιές και άρχιζε να καλημερίζει τα σπίτια του οικισμού, σκορπώντας πάνω τους λογιών πορτοκαλί και κόκκινες αποχρώσεις, που τέτοια ώρα   τους αρμόζει ….Και να μία Εικόνα….ένας μεσόκοπος ψαράς όρθιος στην λαγουδέρα του μικρού κα